Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Przysusze

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2023 roku

Sąd Rejonowy w Przysusze I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Anna Owczarek

Protokolant: Karolina Piejak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 lipca 2023 roku w P.

sprawy z powództwa M. J.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz M. J. kwotę 4.332,51 zł (cztery tysiące trzysta trzydzieści dwa złote 51/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 04 marca 2019 roku;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz M. J. kwotę 1.917,00 zł (jeden tysiąc dziewięćset siedemnaście złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 900,00 zł (dziewięćset złotych 00/100) tytułem kosztów zastępstwa procesowego, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

IV.  nakazuje ściągnąć od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Przysusze z zaliczki zaksięgowanej pod pozycją sum na zlecenie nr (...) kwotę 95,20 zł (dziewięćdziesiąt pięć złotych 20/100) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

V.  zwraca na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 210,52 zł (dwieście dziesięć złotych 52/100) tytułem niewykorzystanej części zaliczki zaksięgowanej pod pozycją sum na zlecenie nr (...).

Sygn. akt I C 14/22

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 11 lipca 2023 roku

Powód M. J. pozwem złożonym w dniu 02 grudnia 2021 roku (data prezentaty Sądu) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 4.442,51 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi: od kwoty 4.332,51 zł od dnia 04 marca 2019 roku do dnia zapłaty i od kwoty 110,00 zł od dnia 09 listopada 2021 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że żąda od pozwanego zapłaty uzupełniającego odszkodowania w związku ze zdarzeniem drogowym mającym miejsce w dniu 30 stycznia 2019 roku, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd stanowiący własność poszkodowanego M. K. i W. K. zamieszkałych w O. – V. o nr rej. (...). Uszkodzony pojazd posiadał polisę AC w pozwanym towarzystwie. Zdaniem powoda przyznane przez ubezpieczyciela odszkodowanie zostało zaniżone. Nadto powód podniósł, że pozwany dokonał wyliczenia wysokości szkody w pojeździe z zastosowaniem zasad właściwych dla wariantu optymalnego z uwagi na nieprzedstawienie przez poszkodowanego rachunków i faktur dokumentujących naprawę pojazdu na podstawie §17 ust. 3 pkt 5 i ust. 7 o.w.u. W odniesieniu do tego powód wskazał, że takie postanowienia ogólnych warunków ubezpieczenia należy uznać za niedozwolone w rozumieniu art. 385 ¹ §1 k.c. Na poparcie swojego stanowiska powód przywołał w dalszej części uzasadnienia pozwu orzecznictwo Sądu Najwyższego jak i Sądów powszechnych. Nadto zdaniem powoda, postanowienia o.w.u. w zakresie części zamiennych serwisowych sprzeczne są z ustawą w rozumieniu art. 385 ¹ §1 k.c. Co do takiego ich określenia i wprowadzonych zasad ustalania szkody w wariancie serwisowym oraz optymalnym, w oparciu o ceny części oryginalnych serwisowych, postanowienia o.w.u. są niejednoznaczne w rozumieniu art. 385 k.c. i tłumaczyć je należy na korzyść ubezpieczającego. Godzą przy tym- jako sprzeczne z prawem- w dobre obyczaje w rozumieniu art. art. 385 ² k.c. Powyższe nakazuje zatem w zakresie ustalania wysokości szkody przyjąć ceny części oryginalnych w tym wariancie ubezpieczenia auto-casco. (pozew – k. 3 – 5)

Sąd Rejonowy w Przysusze I Wydział Cywilny nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 08 grudnia 2021 roku w sprawie I Nc 631/21 uwzględnił w całości powództwo. (nakaz zapłaty – k. 54)

Pozwana (...) S.A. z siedzibą w W. w sprzeciwie złożonym w dniu 26 stycznia 2022 roku (data prezentaty Sądu) zaskarżyła nakaz zapłaty w całości oraz wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono. Pozwana przyznała, że w związku ze szkodą z dnia 30 stycznia 2019 roku w pojeździe marki V. (...) o nr rej. (...) stanowiącym własność W. K. i M. K. prowadzone było postępowanie likwidacyjne, w którym pozwana uznała swoją odpowiedzialność, ustaliła szkodę częściową i wypłaciła odszkodowanie w wysokości 2.967,22 zł brutto. Odszkodowanie zostało wypłacone zgodnie z postanowieniami OWU, mającymi zastosowanie w umowie ubezpieczenia AC. Wysokość odszkodowania została ustalona w oparciu o sporządzoną przez pozwanego kalkulację w wariancie optymalnym z uwagi na nieprzedstawienie przez powoda rachunków i faktur. Ubezpieczyciel wskazał, że zgodnie z § 17 ust. 5 OWU w razie nieprzedstawienia rachunków lub faktur VAT, o których mowa w ust. 3. (...) wypłaca bezsporną część odszkodowania ustaloną na podstawie wyceny (...) sporządzonej w oparciu o zasady zawarte w systemie A. lub E. z zastosowaniem tam wskazanych zasad. (sprzeciw – k. 59 – 62)

Strony potrzymały swoje dotychczasowe stanowiska, aż do momentu zamknięcia rozprawy.

Okoliczności bezsporne:

W dniu 30 stycznia 2019 roku w zdarzeniu drogowym doszło do uszkodzenia pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...), którego właścicielem byli W. K. i M. K..

W dniu zdarzenia powodującego szkodę W. K. i M. K. posiadali umowę ubezpieczenia komunikacyjnego AC (Autocasco) w (...) S.A. z siedzibą w W.. Umowa ubezpieczenia została zawarta w wariancie- od wszystkich ryzyk (pełna ochrona) i w wariancie ustalania kosztów naprawy: Serwisowy. Wartość pojazdu w dniu zawarcia umowy ubezpieczenia została ustalona na kwotę 15.024,00 zł, przy wyliczeniu której przyjęto VAT 23%. W umowie wskazano ponadto, że suma ubezpieczenia ulega pomniejszeniu o każde wypłacone odszkodowanie. Wyliczona należna składka za to ubezpieczenie wyniosła łącznie kwotę 1.448,00 zł.

W związku z powyższym zdarzeniem drogowym poszkodowany zgłosił w dniu 31 stycznia 2019 roku Ubezpieczycielowi powstanie w jego pojeździe szkody.

W toku przeprowadzonego przez Ubezpieczyciela postępowania likwidacyjnego pozwany Ubezpieczyciel ustalił ostatecznie wysokość odszkodowania za zgłoszoną szkodę na kwotę 2.967,22 zł, przyjmując wariant optymalny, i takie odszkodowanie wypłacił.

W dniu 20 lutego 2019 roku na podstawie umowy cesji wierzytelności M. K. i W. K. przenieśli na rzecz M. J. wszelkie wierzytelności z tytułu szkody komunikacyjnej (...) na pojeździe marki V. o nr rej. (...) mającej miejsce w dniu 30 stycznia 2019 roku, przysługującej im wobec każdego podmiotu odpowiedzialnego za zdarzenie.

Powyższe okoliczności Sąd ustalił jako bezsporne albowiem strona pozwana wprost je przyznała, bądź też nie były one przez nią kwestionowane. Nadto znajdowały one potwierdzenie w zgromadzonych w sprawie dokumentach w postaci: ksero dowodu rejestracyjnego (k. 8 – 9), umowa cesji (k. 10), polisy (k. 11 – 14), OWU (k. 15 – 32), pismo (k. 33), ustalenie wysokości szkody (k. 36 – 43) i akt szkody (k. 73). Sąd na ich podstawie ustalił powstanie zdarzenia powodującego szkodę, posiadania przez poszkodowanych polisy ubezpieczeniowej Autocasco u pozwanej, jak również przebieg likwidacji szkody.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Koszty naprawy uszkodzeń samochodu V. (...) o nr rej. (...), przy użyciu części oryginalnych, jakie powstały w wyniku zdarzenia z dnia 30 stycznia 2019 roku, wynosiły 8.604,35 zł (brutto), przy przyjęciu stawek za (...) stosowanych przez warsztaty, które posiadają wyposażenie zbliżone lub takie samo jak sieci (...). (dowód: opinia biegłego – k. 124 – 138 i k. 155)

Dowód: opinia biegłego – k. 72-88.

Powyższe okoliczności faktyczne Sąd ustalił na podstawie sporządzonej przez biegłego sądowego opinii, jeżeli chodzi o wyliczenie wysokości szkody. W ocenie Sądu opinia została wykonana zgodnie z przedstawioną tezą dowodową, jest jasna i czytelna. Stanowiła dla Sądu rzetelny dowód do ustalenia przyjętego przez Sąd stanu faktycznego. Opinia ta została bowiem sporządzona przez osobę posiadającą odpowiednią wiedzę fachową z zakresu wyceny pojazdów samochodowych. Zważyć należy, że spór w niniejszej sprawie sprowadzał się zasadniczo do przyjęcia przez (...) S.A. w W. w procesie likwidacji szkody zaniżonych kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. Strona pozwana kwestionowała roszczenie powoda też co do wysokości. Dlatego w tym przedmiocie Sąd przeprowadził stosowne postępowanie dowodowe, którego wyniki zostaną szczegółowo omówione w dalszej części uzasadnienia.

Sąd natomiast nie uznał za udowodnioną okoliczność faktyczną w postaci poniesienia przez powoda kosztów prywatnej kalkulacji naprawy uszkodzonego pojazdu w wysokości 110,00 zł. Powód nie wykazał, aby rzeczywiście poniósł ten wydatek. Nie przedstawił na tę okoliczność żadnego dowodu, w tym też z dokumentu. Twierdzenia powoda o poniesieniu takich kosztów w związku z ze zleconą prywatnie kalkulacją, nie zostały podparte żadnymi dowodami.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Zgodnie z treścią art. 805 §1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

W prawie ubezpieczeniowym mamy do czynienia z przejęciem przez zakład ubezpieczeń ciężaru wyrównania ściśle określonej szkody na zasadach wskazanych
w warunkach ubezpieczenia. Jaki rodzaj szkód jest pokrywany przez dane ubezpieczenie oraz w jakich granicach podlegają one wyrównaniu przez odszkodowanie ubezpieczeniowe, zależy od postanowień - warunków danego ubezpieczenia.

Między stronami niniejszego postępowania niesporny był fakt odpowiedzialności strony pozwanej za szkodę powstałą na skutek zdarzenia z dnia 30 stycznia 2019 roku. Istota sporu sprowadzała się natomiast do wysokości poniesionej szkody oraz zasadności przyjęcia przy likwidacji szkody części oryginalnych serwisowych.

W tym miejscu wskazać należy, że podstawą dochodzonego roszczenia jest umowa ubezpieczenia komunikacyjnego AC (Autocasco), a co za tym idzie do ustalenia zakresu szkody i jej wysokości należy odwołać się do postanowień tej umowy, która w sposób szczegółowy reguluje te kwestie.

Powód w niniejszej sprawie kwestionował przyjęcie przez pozwaną do wyliczenia odszkodowania wariantu optymalnego oraz z zastosowaniem rażąco zaniżonej stawki za roboczogodzinę prac naprawczych.

Zgodnie z § 17 ust. 1 OWU, ustalonych uchwałą Zarządu (...) Spółki Akcyjnej nr (...) z dnia 14 września 2017 roku, jeżeli w umowie zastrzeżono wariant serwisowy, wysokość odszkodowania ustalana jest według cen części oryginalnych.

Jednakże w myśl § 17 ust. 5 OWU w razie nieprzedstawienia rachunków lub faktur VAT, o których mowa w ust. 3, (...) wypłaca bezsporną część odszkodowania ustaloną na podstawie wyceny (...) sporządzonej w oparciu o zasady w systemie A., E. lub DAT, z zastosowaniem: (…) 3) cen części zamiennych zawartych w systemie A., E. lub DAT, ustalonych w wariancie optymalnym (...). Dokonanie wyceny w sposób przewidziany w niniejszym ustępie nie pozbawia ubezpieczonego możliwości ustalenia wysokości odszkodowania na zasadach określonych w ust. 3, po przedłożeniu rachunków lub faktur VAT, o których mowa w ust. 3.

Z powyższego wynika zatem, że w przypadku braku wykonania naprawy pojazdu bądź nie przedstawienia rachunków lub faktur VAT za naprawę, powód nie ma możliwości, aby odszkodowanie zostało wyliczone w oparciu o wariant wybrany przez niego przy zawieraniu umowy ubezpieczenia. W takim wypadku odszkodowanie ustalane jest w wariancie optymalnym, który niewątpliwie jest mniej korzystny dla ubezpieczonego.

W ocenie Sądu takie zapisy § 17 OWU stanowią w istocie niedozwolone klauzule umowne, na co również zwrócił uwagę powód. Sąd zważył przy tym, iż abuzywność dotyczy nie tylko faktu, iż w przypadku braku naprawy następuje przejście na mniej korzystny wariant ustalania odszkodowania, ale również samo wymuszanie na kliencie, aby dokonał naprawy pojazdu jest postanowieniem niedozwolonym. Zwrócić bowiem należy uwagę nie tylko na dokonany już wpis niedozwolonej klauzuli umownej do rejestru klauzul niedozwolonych pod numerem (...), ale także na korelujący z tym wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 maja 2007 roku w sprawie VI ACa 110/07 (LEX nr 1643035), gdzie wskazano, iż niedozwolone są te postanowienia umowne, które uzależniają wysokość odszkodowania od tego czy poszkodowany dokonał naprawy uszkodzonego pojazdu czy też zaniechał tego. Obowiązek naprawienia szkody powstaje bowiem z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy. Decyzja poszkodowanego o dokonaniu naprawy samochodu nie ma więc wpływu na wysokość doznanego uszczerbku majątkowego. Zawarcie umowy ubezpieczenia zmierza do tego, iż to ubezpieczyciel ponosi konsekwencje zdarzenia objętego umową, w zamian za uiszczaną przez ubezpieczającego składkę (art. 805 §1 k.c.). Obowiązek spełnienia świadczenia powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i winno nastąpić niezależnie do tego, czy ubezpieczający dokonał naprawy pojazdu ( por. wyrok SN z dnia 7 sierpnia 2003r., IV CKN 387/01, uzasadnienie uchwały SN z dnia 15 listopada 2001r., III CZP 68/01, wyrok SN z dnia 27 czerwca 1988r., I CR 151/88, wyrok SA w Poznaniu z dnia 22.02.2007r., I ACa 1179/06).

Przytoczyć tu można uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 06 kwietnia 2018 roku w sprawie III CZP 114/17 (LEX nr 2468914): „Według ugruntowanej wykładni art. 385 ¹ § 1 k.c. i leżących u jego podstaw postanowień dyrektywy Rady 93/13 EWG (art. 6 ust. 1), tzw. incydentalna kontrola postanowień umowy z udziałem konsumenta odbywa się z urzędu w każdej sprawie, w której dochodzone jest roszczenie wywodzone z takiej umowy i nie wymaga wydania odrębnego orzeczenia o abuzywności postanowienia umowy. Kontrola ta zakłada jedynie dokonanie oceny w tym względzie, stanowiącej przesłankę rozstrzygnięcia o dochodzonym roszczeniu. Uznanie postanowienia za abuzywne przez organ stosujący prawo nie ma zatem charakteru rozstrzygnięcia konstytutywnego, lecz wyłącznie stwierdzenia niedozwolonego charakteru ocenianego postanowienia ze skutkiem wynikającym z ustawy. Skutkiem tym jest bezskuteczność niedozwolonego postanowienia, czyli brak mocy wiążącej od samego początku, z tym jednak zastrzeżeniem, że według utrwalającego się stanowiska Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej klauzuli abuzywnej nie stosuje się, "chyba że konsument temu się sprzeciwi", działając świadomie i wyraźnie w sposób wolny (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2017 r., II CSK 803/16, OSNC 2018, nr 7-8 poz. 79, oraz wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 20 września 2017 r., C-186/16, R. P. A. przeciwko B. R.).” Zdaniem Sądu Najwyższego przedstawionym w tej uchwale, wystarczy stwierdzenie, że niedozwolone postanowienie umowy w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. jest ex lege pozbawione mocy wiążącej od samego początku i każdy organ orzekający w sprawie dotyczącej roszczenia z umowy z udziałem konsumenta jest obowiązany z urzędu to uwzględnić, chyba że konsument temu się sprzeciwi w sposób niewymuszony i jednoznaczny.

W realiach niniejszej sprawy nie ulega, w ocenie Sądu, wątpliwości, iż
OWU stanowiące załącznik do umowy ubezpieczenia nie były negocjowane z powodem jako konsumentem i nie miał on żadnego wpływu na ich treść. Ponadto treść zapisów § 17 ust. 5 OWU narusza równowagę interesów stron, rażąco naruszając interesy powoda. Podkreślić bowiem należy, iż aby zastosować wariant serwisowy wybrany przez poszkodowaną przy zawarciu umowy ubezpieczenia, należałoby dokonać naprawy w konkretnym zakładzie naprawczym albo naprawa ta może zostać wykonana w wybranym przez powoda zakładzie, ale klient musi przedstawić rachunki i faktury za naprawę, które podlegają następnie weryfikacji pozwanego. Natomiast jeżeli nie dokona naprawy lub nawet pomimo naprawy nie przedstawi rachunków, to zastosowanie znajdzie już wariant optymalny.

W konsekwencji zdaniem Sądu powyższe narusza prawa strony umowy jako konsumenta, albowiem wariant serwisowy w zasadzie wymusza na konsumencie, aby dokonał naprawy pojazdu. Podkreślić zaś należy, iż fakt dokonania naprawy nie ma wpływu na wysokość szkody i doznany uszczerbek. Ponadto również dalsze regulacje dotyczące przejścia z wariantu serwisowego na wariant optymalny rażąco naruszają prawa konsumenta, albowiem brak naprawy powoduje w istocie ograniczenie odpowiedzialności pozwanego, gdyż prowadzi do ustalania wysokości odszkodowania na niższym poziomie, co stanowi odstąpienie od zasady pełnej kompensaty szkody.

Wymuszanie na ubezpieczonym konieczności naprawy pojazdu, celem uzyskania odszkodowania w wyższej wysokości, pozostaje w sprzeczności z dobrymi obyczajami i rażąco godzi w interes konsumenta. Sprzeczne z tym interesem jest takie ukształtowanie umowy, gdzie z jednej strony jest ona zawarta w wariancie serwisowym z zapłatą odpowiednio wyższej składki, a z drugiej strony pozbawia się ubezpieczonego odszkodowania w tym wariancie tylko dlatego, że nie przedstawił rachunków czy faktur. (tego samego zdania był również Sąd Okręgowy w Radomiu w sprawie o sygn. akt IV Ca 872/19 po rozpoznaniu apelacji od wyroku tut. Sądu w sprawie o sygn. akt I C 161/18 oraz w sprawie o sygn.. akt IV Ca 298/21 po rozpoznaniu apelacji od wyroku tut. Sądu w sprawie o sygn. akt I C 55/20)

Stwierdzić tu należy więc, że klauzula wzorca, która uzależnia ustalenie wysokości szkody w wariancie serwisowym - którego istotą jest uzyskanie odszkodowania w pełnej wysokości i za który to wariant jest pobierana wyższa stawka składki - od przedstawienia rachunków bądź faktur dotyczących naprawy, jest klauzulą abuzywną. Ten ostatni warunek powoduje - w wypadku jego niespełnienia - rozliczenie szkody na zasadach określonych w wariancie optymalnym, mimo opłacenia składki za wariant serwisowy i pozbawienie w ten sposób kontrahenta korzyści płynących z ubezpieczenia zapewniającego mu lepszą ochronę. Ta lepsza ochrona jest bowiem iluzoryczna, a ca najważniejsze jej iluzoryczność wzmacnia skomplikowana redakcja tekstu, która jest obiektywnie niezrozumiała dla przeciętnego adresata. (zob. wyrok i uzasadnienie Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 23 lutego 2017 roku w sprawie II Ca 611/16, LEX nr 2250535; wyrok SN z dnia 12 stycznia 2007 roku w sprawie IV CSK 307/06, LEX nr 238967)

Umowa ubezpieczenia autocasco (AC) jest zawierana na zasadzie dobrowolności, ale nie oznacza to, że konsument chcąc ją zawrzeć musi zgodzić się na warunki narzucone przez druga stronę. Dobrowolność zawierania umów nie uniemożliwia bowiem uznania postanowień wzorca umownego za niedozwolone. Na skutek zdarzenia, od którego pojazd był ubezpieczony, powód poniósł szkodę, bo pojazd uległ uszkodzeniu, należy więc taką szkodę wyrównać do wysokości sumy ubezpieczenia. Bez znaczenia pozostaje czy naprawy rzeczywiście dokonano. Istotne jest bowiem, że pojazd został ubezpieczony w wartości brutto, a nie netto oraz w wariancie serwisowym, a nie optymalnym. (zob. uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 30 maja 2017 roku w sprawie II Ca 1778/16, LEX nr 2382054)

Uznać zatem należało, że postanowienia § 17 ust. 5 OWU obowiązujące u pozwanej, w zakresie w jakim stanowią obowiązek przejścia z wariantu serwisowego na wariant optymalny w przypadku braku przedstawienia rachunków lub faktur VAT za naprawę uszkodzonego pojazdu, stanowią niedozwolone klauzule umowne, a tym samym zgodnie z art. 385 ¹ § 2 k.c. nie wiążą one konsumenta. ( zob. wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 11 stycznia 2017 roku w sprawie III Ca 982/16, LEX nr 2250588) Na marginesie można nadmienić że podobna sprawa była już przedmiotem rozstrzygania przez Sąd Okręgowy w Radomiu w sprawie o sygn. akt IV Ca 298/21 (sygn. akt tut. Sądu I C 55/20).

Wobec tego Sąd ustalił wysokość należnego powodowi odszkodowania w wariancie serwisowym, czyli w takim na jaki została zawarta przez stronę poszkodowaną umowa ubezpieczenia. Z tych też względów Sąd w oparciu o opinię biegłego sądowego dokonał ustalenia niezbędnych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu z zastosowaniem części oryginalnych w wysokości 8.604,35 zł (brutto).

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd uznał więc, iż należne z tytułu szkody z dnia 30 stycznia 2019 roku odszkodowanie wynosić powinno 8.604,35 zł (brutto). Pozwana w postępowaniu likwidacyjnym tytułem naprawienia szkody wypłaciła już kwotę 2.967,22 zł. W związku z tym powodowi przysługuje dopłata 5.637,13 zł. Z uwagi jednak, że powód z tytułu odszkodowania żąda zasądzenia kwoty 4.332,51 zł Sąd zasądził tę kwotę, gdyż zgodnie z art. 321 k.p.c. był związany tym żądaniem.

Sąd nie zasądził tu kwoty 110,00 zł, żądanej przez powoda jako zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji, która została załączona do pozwu, z uwagi na nie wykazanie poniesienia przez powoda tego wydatku, o czym była mowa wyżej. Zgodnie z art. 6 k.c., którego procesowym odpowiednikiem jest art. 232 k.p.c., ciężar udowodnienia okoliczności spoczywa na stronie, która wywodzi z nich skutki prawne. Wskazać należy, że na powodzie, jako podmiocie inicjującym postępowanie cywilne, ciążył obowiązek przedstawienia podstawy faktycznej dochodzonych roszczeń (187 §1 pkt 2 k.p.c.) oraz dowodów na jej poparcie (art. 232 k.p.c.).W obecnie obowiązującym stanie prawnym to strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Nie jest rolą sądu prowadzenie dochodzenia w celu uzupełnienia bądź wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy. (zob. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku w sprawie I CKU 45/96, LEX nr 29440) Nie istniały zatem przesłanki do wzywania powoda do uzupełnienia materiału dowodowego, gdyż te okoliczności wchodzą w zakres dowodzenia zasadności zgłoszonego powództwa, a nie uzupełnienia braków formalnych pozwu. W związku z tym powód, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, powinien był tę okoliczności wykazać.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 §1 i 2 k.c., który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych.

Zgodnie z art. 817 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Poszkodowany w niniejszej sprawie szkodę zgłosił pozwanej w dniu 31 stycznia 2019 roku, zatem odszkodowanie powinno został wypłacone w terminie do 04 marca 2019 roku. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie zachodzą podstawy, by termin do wypłaty odszkodowania uległ przedłużeniu zgodnie z art. 817 §2 k.c., gdyż okoliczności niniejszej sprawy tego nie uzasadniały, a pozwany jako przedsiębiorca specjalizujący się w zakresie ochrony ubezpieczeniowej i likwidacji szkód nie powinien był mieć problemów z prawidłowym ustaleniem wysokości odszkodowania. W związku z tym, że Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu odnośnie daty od której zasądzone zostały odsetki, a mianowicie odsetki zasądził od 04 marca 2019 roku.

W punkcie III sentencji wyroku Sąd orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Sąd biorąc pod uwagę żądanie powoda zgłoszone w pozwie i ostatecznie zasądzoną na jego rzecz kwotę obciążył w całości kosztami procesu pozwaną, gdyż powód przegrał proces tylko co do nieznacznej części swojego żądania. Powód żądał zasądzenia łącznie kwoty 4.442,51 zł, natomiast w wyroku Sąd zasądził na jego rzecz kwotę 4.332,51 zł, która to kwota stanowi 97,52% żądania. Powód w niniejszej sprawie poniósł łącznie koszty w wysokości 1.917,00 zł, na które składało się: opłata sądowa od pozwu (400,00 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17,00 zł), poniesione wydatki w związku z opinią biegłego (600,00 zł) oraz wynagrodzenie pełnomocnika (900,00 zł). Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika powoda Sąd ustalił na podstawie § 2 pkt 3) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radów prawnych (Dz. U. z 2018 roku poz. 265).

W punkcie IV wyroku Sąd na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2023 roku poz. 1144) i przyjętej zasady rozstrzygnięcia o kosztach procesu, nakazał ściągnąć od pozwanej z uiszczonej przez nią zaliczki koszty procesu, które tymczasowo pokrył Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Przysusze.

W punkcie V wyroku Sąd na podstawie art. 80 ust. 1 w zw. z art. 84 ust. 2 ustawy
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zwrócił pozwanej niewykorzystaną część zaliczki uiszczoną na wydatki związane z dopuszczeniem dowodu z opinii biegłego.